Οι μουσικές που αγαπώ και οι σκέψεις που έχω ανάγκη να μοιράζομαι μαζί σου…
Άλλες, πάλι, φορές οι γεύσεις και οι μυρωδιές που με ταξιδεύουν στο χρόνο, οι αναμνήσεις που με μελαγχολούν ή αυτές που με κάνουν να χαμογελώ με νοσταλγία…
Γλυκόπικρα συναισθήματα, μα πάντα ηλεκτρισμένα, πάντα παθιασμένα…
Αυτό είναι το Bittersweet Electric blog. Ένα κομμάτι από εμένα.
Αγαπητή άγνωστη,
Έχεις απαντήσει στον εαυτό σου εν ετη 2015 , οπότε μια συμπαντική υπενθύμιση
“Το τίμημα της παροδικής μοναξιάς είναι πολύ μικρότερο από τη διαρκή συναναστροφή με αυτούς που δεν σέβονται τα όριά σου και το ζωτικό σου χώρο. Ό,τι επιτρέπουμε θα συνεχίζεται επ’ άπειρον.
Όχι, απλά όχι. 😉”
«Αγάπη μου κλείνουν τα ματάκια μου!»
«Θες να σου πω ένα παραμύθι;»
«Αρκετά μεγάλη δεν είμαι για παραμύθια;»
«Σήμερα θα σου πω ένα παραμύθι διαφορετικό από τα άλλα. Ένα παραμύθι που συνήθιζα να στο λέω αφότου είχες αποκοιμηθεί. Ένα παραμύθι που το τέλος του άλλαζε μέρα με τη μέρα. Ένα παραμύθι για εμάς τους δύο!»
Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, ήταν ένας άντρας. Ένα άντρας, φοβισμένος. Δε φοβόταν τον πόνο, τη θλίψη, αλλά την αγάπη. Δεν είχε ξαναγαπήσει ποτέ στη ζωή του. Και το άγνωστο ήταν κάτι που τον τρόμαζε. Μέχρι που γνώρισε την πιο όμορφη κοπέλα στο κόσμο, ίσως την φανταζόταν αυτός έτσι. Δεν έχει πολύ σημασία. Για αυτόν ήταν η πιο όμορφη κοπέλα του κόσμου!
Μαζί της, ξεπέρασε κάθε φόβο του. Μαζί και αυτόν της αγάπης. Την αγαπούσε όσο τίποτα άλλο στη γη. Γιατί του έμαθε κάθε άγνωστη πτυχή της ψυχής του. Μαζί της έκανε όνειρα, και η κάθε μέρα του αποκτούσε όλο και περισσότερο νόημα. Η ζωή του έμοιαζε τέλεια, και η ιδέα ότι θα περάσει όλο το υπόλοιπό της μαζί της τον έκανε ευτυχισμένο. Μέχρι που…
«Μέχρι που τι;»
«Εμφανίστηκε ο αόρατος δράκος.»
«Χαχά, τι εννοεις αορατος;»
«Αυτός ο δράκος είναι διαφορετικός από τους άλλους. Κατοικούσε στην εσωτερική σιωπή. Ένας δράκος που συνήθιζε να βγαίνει αφότου έχεις “αποκοιμηθεί”. Ένας δράκος που το τέλος του άλλαζε μέρα με τη μέρα. Ένας δράκος για εμάς τους δύο.»
«Τι εννοείς δεν σε καταλαβαίνω;»
«Παραμύθι είναι, δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να καταλάβεις!»
«Ναι κατάλαβα…»
Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, εμφανίστηκε ο δράκος. Ένας δράκος διαφορετικός. Δεν ήταν μεγάλος, ούτε τρομακτικός στην όψη. Δεν κατοικούσε καν σε σπηλιά, ούτε πετούσε φωτιά. Απλά είχε τρεις περίεργες ιδιότητες. Τρέφονταν και μεγάλωνε με την παραπλάνηση, την κακία και το ψέμα. Έμπαινε στις στις ψυχές τους και τους έκοβε τα φτερά τους.
Ο δράκος αυτός αποφάσισε, λοιπόν, να επισκεφθεί την ψυχή του ήρωά μας. Όντας μικροσκοπικός, του ήταν εύκολο να κατοικήσει σε μια ψυχή πλημμυρισμένη από αγάπη. Και ενώ η είσοδος τού ήταν εύκολη, η εξέλιξή του έμοιαζε αδύνατη. Σε αυτή την ψυχή δεν υπήρχε φόβος να τραφεί και κινδύνευε σοβαρά με τον θάνατο. Καταρρακωμένος από την αφαγία, επέλεγε τα βράδια να κοιμάται, για να εξοικονομεί δυνάμεις και το πρωί να ψάχνει για τροφή.
Όσο και να έψαχνε, όμως, δεν έβρισκε κανένα φόβο. Ο ήρωάς μας έμοιαζε ανίκητος. Έμοιαζε ευτυχής. Απογοητευμένος από αυτή την εξέλιξη. Άρχισε να αποδέχεται τον θάνατο που ερχόταν και επέλεξε το τελευταίο του βράδυ να μείνει ξύπνιος.
Λίγο πριν ξημερώσει, όλα οδηγούσαν εκεί. Μέχρι που…
«Μέχρι που τι;»
«Μέχρι που κοιμήθηκε η πριγκίπισσα…»
«Τι εννοείς πάλι;»
Μια φορά και έναν καιρό σ’ αγάπησα. Σ’ αγάπησα όσο κανέναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο. Μα άλλαζα. Κάθε βράδυ που “κοιμόσουν” άλλαζα. Φυσικά μέρα με τη μέρα δεν ήταν ορατή η αλλαγή, αλλά εγώ άλλαζα. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν μπορούσα να φωνάξω. Γιατί όλο αυτό συνέβαινε μέσα μου. Ίσως, να αγάπησα τόσο πολύ εσένα και να ξέχασα τον εαυτό μου. Ίσως, απλά να εξελίχθηκα, δεν ξέρω αλήθεια.
Μα τώρα άλλαξα. Δεν μπορώ να είμαι πια αυτό που ήμουν, ούτε να σου δώσω αυτά που ήθελα κάποτε να σου δώσω.
Ο δράκος σου επέζησε και πέταξε αλλά εσυ ηττήθηκες ενώ κοιμόσουν.
«Και τι κάθεσαι και κάνεις ακόμη μαζί μου;»
«Συνεχίζω να ζω το παραμύθι και ας γνωρίζω το τέλος του… Θα σου έλεγα σ’ αγαπώ, αλλά τελικά αγαπώ αυτό που θα μπορούσες να είσαι!»