Με ταξίδεψες στο «εκεί» χωρίς καν να με φυλάξεις.
Ελάχιστες στιγμές χρειάστηκαν και όλα τ’ άσπρα, κόκκινα τα έκανες.
Τώρα, μπορείς να με αφήσεις μόνη να πενθήσω τη στιγμή.
Αιχμηρή η αδράνεια που ζήσαμε κι μ’ έκοψες με δαύτην.
Εκεί σε περίμενα κι εκεί ήταν που δεν ήρθες. Σε μιας στιγμής την άκρη.
Ακριβώς εκεί που ακροβατούσαμε και μ’ έσπρωξες.
Ακριβώς εκεί που μου ‘πες πως η ζωή σου ήμουνα κι αποφάσισες να την τελειώσεις.
Κι εκεί άφησα τις μνήμες μου, νεκρές, να σε στοιχειώνουν.
Στα «εκεί» που δεν έγιναν «εδώ». Ποτέ.
